رامین حیدری فاروقی، برگزاری رویدادی همچون یازدهمین جشن مستقل سینمای مستند ایران را اقدامی نیکو در جهت فراهم شدن فرصت تحلیل قلمداد کرد.

حیدری فاروقی در پاسخ به این سوال که آیا رشد صنعت دیجیتال و تبع آن ساده شدن فیلمسازی یک اتفاق خوب در عرصه مستند به شما می‌رود، گفت: وقتی از ساده شدن روند فیلمسازی حرف می‌زنیم، باید روشن باشد کجای کار آسان شده است؛ بله ثبت تصاویر آسان شده است.کوچک شدن گروه، جا به جا شدن سریع‌تر و امکان تجربه متنوع‌تر، عالیست و باید قدرش را دانست اما در نهایت معلوم نیست تعداد روزهایی که برای معاشرت با سند در اختیار فیلمساز مستند هست، چقدر بیشتر شده است.

او افزود: بزرگترین چیزی که مستند ساز به آن نیاز دارد، زمان بررسی اسناد و امکان مراجعه مجدد است که هنوز به شرایط حاضر در روند تولید و شکل سرمایه‌گذاری وابسته است. امکانات فنی از ضبط تا تدوین توانسته بخشی از کارها را آسان کند، تنها بخشی از ماجرا را که نباید نادیده‌اش گرفت اما اگر بخواهیم موضوع را تعمیم دهیم شاید، مسئله دسترسی به منابع و آگاهی پایه از طریق اینترنت و دیدن آسان‌تر و وسیع‌تر تجربه دیگران را هم باید در حوزه دسترسی به فن‌آوری قرار داد. در دنیای امروز، سؤال کردن و مقایسه تطبیقی پاسخ‌ها راحت تر شده ولی حرف کارساز داشتن و رسیدن به لحن منحصر، سخت‌تر شده است چون انواع مخاطبان، بیشتر دیده‌اند. بیشتر دیدن، از طرف دیگر سطح تأثیر‌پذیری را کم‌تر و فرایندش را پیچیده‌تر کرده است.

این مستندساز ادامه داد: خلاصه اش این که هر دوره‌ای، سختی و آسانی‌های خودش را دارد. سرعت تغییرات تکنولوژی در  سال‌های اخیر کاری کرده که شما با کمی کندی در به روز ‌شدن، خیلی سریع جا می‌‌‌مانی، هم در دانش، هم آگاهی از فضای تولید و عرضه، هم در درک احوالِ موضوع و مخاطب.

حیدری فاروقی در پاسخ به این سوال که رایج شدن سبکی به نام «فیلمسازی با موبایل» را چگونه ارزیابی می‌کند، بیان داشت: می‌شود چیزی را دید و ثبت کرد، اما هر چیز ثبت و ضبط شده ای به تنهایی ارزش سند دراماتیک برای قرار گرفتن در متن مستند را ندارد و باید در کنار هزار چیز دیگر، ارزش افزوده پیدا کند. ابزار، هرچه باشد بدون مهارت، فرهنگ و خلاقیت، راه به جایی نمی‌برد. خوب است که موبایل هست، خوب نیست اگر دانش و ذوق نباشد. استفاده بد از چیزها هم به چیزها مربوط نیست، به چگونگی رفتار ما با آن‌ها مربوط است.

رامین حیدری فاروقی، درباره سودای دیده شدن در میان مستندسازان در قالب رویدادهایی همچون جشن مستقل سینمای مستند ایران گفت: دیده شدن به شرط کیفیت، حق هر کسی است، از جمله فیلمساز مستند. دیده شدن به هر قیمتی، محل بحث است که تکلیف روشن است، کار خوبی نیست چون از انواع دروغ و نیرنگ است؛ این که چیزی را بهانه نمایش خودت کنی. شرایطی هم پیش می‌آید که دیده شدن موضوع و مستند‌ساز به هم گره می‌خورد، یعنی مستند‌ساز کارشناس ماجراست و تولید‌کننده هم هست و با چالش دسترسی به بازار هم رو ‌به رو است که به آدمِ دیده شده روی خوش‌تر نشان می‌دهد.

این مستندساز در خاتمه بیان داشت: جشن‌یازدهم، مثل سایر جشن‌ها یک امکان برای کانونی شدن فعالیت‌ها است. جشن، آیین است و ارزش تمدنی دارد. سینمای مستند می‌تواند از این امکان برای توسعه حضور خبری و بازارسازی‌اش استفاده کند. فیلمساز مستند هم می‌تواند به حاصل این ارزش‌یابی تکیه کند. اگر بشود، دلایل انتخاب‌ها بیان شود، ارزش علمی هم پیدا می‌کند و تحلیل هم ممکن‌تر می‌شود.